Deyimlerin bazen çok ön yargılı olduğunu benim üzere düşünenlerden misiniz sizde? Lisana getirildiği vakit ve lisana getirildiği yerde sorgulamadan, dinlemeden, hissetmeden söylendiği vakit daha da bir acımasız cümleler haline gelmiyor mu? Sonrasında da vicdanın sesi ile yüzleşip pişman olup da hatası ‘Atalara’ atmak yok mu…
Anasına bak kızını al, kenarına bak bezini al..
Armut tabanına düşer..
Üzüm üzüme baka baka kararır..
Deyimlerin her biri manalı ve elbette özeldir gerçekte. Fakat onları ‘gerçeklik’ tarifine sokup vicdansızlığın ve önyargıların kılıfı yapanların lisanında acımasız hale geliyorlar.
Ç.L. bu tabir görünümünde ön yargıların kurbanı oluyor maalesef. Yaşama dair umutları, hayalleri ve büyük bir çabalama çabası yaşadıkları, duydukları sebebiyle köreltiliyor ve umutları vazgeçişlerine takılıyor teker teker.
“Annem mecbur kaldığı, mecbur bırakıldığı için yapıyordu bu işi, gece hayatı işini. İkimize bakıyordu sonuçta, kardeşime ve bana. Geç de olsa bekliyordum annemi. O gelene kadar küçük kardeşimi uyutuyor, ders çalışıyordum. Okuyacak kendi ayaklarımın üzerinde duracak, annemi de rahat ettirecektim. ‘Annem üzere olmayacaktım’ demedim hiçbir vakit. Zira benim annem makus değildi. Makûs olan sevgisini, onu kullanan ve sonrasında bizi terk eden babamdı. Ancak etrafımız bu türlü demiyordu, ‘oku da annen üzere olma’ diyorlardı. Keşke herkes benim annem üzere olabilseydi. O kadar çok kırılıyordum ki her seferinde bu duyduklarıma… Yavaş yavaş terk ediyordu beni hayallerim” cümleleri kendi kendini terk edişin ayak seslerini anlatıyordu aslında.
Bu sürüncemede tanışıyor telefonuna ‘çarem’ diye kaydettiği genç adamla Ç.L. Tahminen kardeşine ve kendisine sahip çıkmak zorunda kalmanın yorgunluğu, tahminen yaşayamadığı çocukluğu, tahminen babasız büyüyen bir kız çocuğu olarak sahip çıkılma duygusu ile birinci sefer karşılaşılması etkilemiş ve inandırmış onu. Sebep her ne olursa olsun temel destek ‘inanmak, birisi tarafından sevildiğine inanmak, güvenmek’. Hayatlarını kurabilmek ismine gerekli olan parayı sağlamak için kabul ediyor kurye olmayı, lakin gün gelir de vazgeçilmemesini sağlamak için de denettiriyorlar, kullanmaya başlamasını sağlıyorlar. Her şey gün gün değişmeye başlıyor. Durumu erken fark eden annenin ağır gayretleri bir ortaya getiriyor bizi.
Sürdürülebilir tedavi ve rehabilitasyon süreçlerinde en değerli adım ortamı, var olan tertibi değiştirmektir. Yani bulunduğu etraftan taşınmak, yeni bir sayfa açabilmek düzgünleşme sürecinin en kıymetli basamağını oluşturur. Klinik tedavisine ikna ettiğimizde ve hastaneye yattığında değiştiriyor anne ömür alanlarını. Yer değiştirmek kolay olandı, değerli olan hislerini söküp atabilmekti. Duygusal boşluğunun, sevgisinin kullanıldığını görebilmesiydi. ‘Çarem’ diye kayıtlı olan kişinin aslında her şeyin ‘sebebi’ olduğunu kabul etmesi vakit alacaktı.
Konuşmalarımızdan ve paylaşımlarımızdan içindeki çaresizliği ve ruhsal yorgunluğu etrafındaki herkesin yerli yersiz ikazlarının, dost acı söyler diye kurduğu cümlelerin, önyargı ile kurulan cümlelerin oluşturduğunu görebiliyordum. Pekala neydi gerçek sebep? Kurulan cümleler, verilen akıllar Ç.L.’ye yardım etmesi maksadıyla mı yapılıyordu yoksa bir nevi ego tatmini miydi? Ne olursa olsun bu süreçte onu önemli manada tetiklediği aşikardı.
Yaşamda birden fazla vakit fikir beyan etmek için, aslında karşı taraftan istenilmediği halde içsel tatmin için kurulan cümleler, hatta birden fazla vakit vücut lisanı ve tabirlerimiz ile gösterdiğimiz haller, istenilmediği halde verilen akıllar, yerli yersiz kullanılan özlü kelamlar hassas durumda olan şahısların özünü yok eder. Sahip olunan tek araç çekiç ise her şey çivi olarak görünür.
Bazen sözlerin ve cümlelerin tesiri o derece fazladır ki karşı tarafı uçuruma ittiğinizi sürüklediğinde anlarsınız. Unutmayın kötülük bumerang üzeredir, günü gelince şüphesiz size geri dönecektir.
Burcu Bostancıoğlu
Odatv.com