Kim Milyoner Olmak İster’in 1 milyonluk soruyu gören ve büyük mükafatı kazanan yarışmacısı Arda Ayten, yaşadığı İskenderun kentinde zelzeleye yakalandı. Arda Ayten, büyük zelzeleden nasıl kurtulduğunu anlattı.
6 Şubat günü sabaha karşı Kahramanmaraş’ın Pazarcık ilçesinde gerçekleşen 7,7 büyüklüğündeki zelzele, toplamda 10 ili büsbütün kullanılmaz hale getirdi.
İlk sarsıntıdan sırf birkaç saat sonra 7,6 büyüklüğüyle tekrardan sarsılan bu 10 vilayet içerisinde en çok hasar alan yerlerden biri de Hatay oldu.
Vatandaşların sıcacık yataklarında hazırlıksız yakalandığı zelzeleye Kim Milyoner Olmak İster yarışında 1 milyonluk soruyu görüp hakikat cevap vererek büyük mükafatı kazanan Arda Ayten’de yakalandı.
Hatay’ın İskenderun ilçesinde yaşayan Arda Ayten, toplumsal medyadan yaptığı paylaşımla zelzeleye nasıl yakalandığını anlattı.
“Deprem anı… 04.00 civarı uyumaktaydım. Uyanmama az kalmış olmalıydı. Annemin her seferinde şiddeti artan ‘Arda, Arda?’ seslerine uyandım.”
“Gözümü açar açmaz üzerime devrilmekte olan dolabın kapaklarını fark ettim. Kendimi muhafazaya çalışarak dolaba direndim. Annem kapının açıklığında bana seslenirken dolabın altına sıkışıp kalmıştım.”
“Komşularımızdan biri yetişti, dolabı kaldırdılar ve gövdemi altından çıkarabildik. Üzerimize ne bulduysak giydik. Dışarı çıktık.”
“Arabayla kenara çekip ne olduğunu anlamaya çalıştık. Önümde akın akın süregiden otomobil konvoyunu görünce aklım başıma gelmeye başladı. Sandığımızdan daha büyük bir şeydi bu.”
“Olayları kestirmeye başlayınca bana muhtaçlık olacağını anladım. Annemi ve komşumuzu otomobilde bırakıp inançlı bir yer bulmalarını söyleyerek hastane acilinde onlardan ayrıldım.”
‘Resüsitasyon odasında süratlice bir takım kurduk. Gelen hastaları başımızdaki Yavuz ve Hasret hocaların eşliğinde değerlendirip yaşayıp yaşamadıklarını anlamaya çalışıyorduk. Bu lakin savaşlarda olacak bir ayrım noktasıydı. Dün ben nöbette iken hiç kimse bu resüsitasyon odasına düşmemişti. Halbuki artık her gelen hastaya birinci müdahaleyi yapıyorduk.’
“Ben kendimce ölüleri saydım. Söylemeye dilim varmıyor. Kimisini beşerli, kimisini üçerli sedyelerle taşıdık durduk. Saat 5 civarı girdiğim hastanede saat 15’e geliyordu.”
“Stabillediğimiz bir hastayı MR’a götürme ve grafisini çekme ile görevlendirilmiştim. Alt katta iken bir zelzele daha oldu. Üzerimize tavandan bir sürü şey düştü.”
‘Hastayı itimada alıp beklemeye başladık. Acil servise döndüğümde ortalıkta kimse kalmamıştı. Hastaneyi tahliye etmeyi konuşuyorlardı çünkü ikinci sarsıntıda de hasar almıştı. Anneme ulaştım. Beni de almasını söyledim. Eczanelerin önünde buluştuk.’
“Nereye gideceğimize dair en ufak fikrimiz yokken üniversitenin yerleşkesinin içine hakikat sürmeye başladık.”
‘Kamelyaların altında beşerler bir ortaya gelmiş odun yığıntıları altında ateş yakarak bekliyorlardı. Yanlarına gittik. Bize ziyadesiyle yeterli davrandılar. Ben ağlamaya başladım.’
“Kendi çadırımızı yapmış olduk. Çam odununun zehirleyici kokusunu çekerek… Zira otomobile gidip yatmayı denedik lakin kar yağıyordu ve çok soğuktu. İçeride ısınmaya çalıştık. Bir yerden sonra şuurumu kaybettiğimi, zehirlendiğimi fark ettim.”
‘Annemi de alıp dışarı çıktık. Otomobille bir akaryakıt istasyonu bulmaya çabaladık. Hiç yakıtımız kalmamak üzereydi. Sabah 5.40 da girdiğimiz kuyruktan 8.50’de yarım depo akaryakıt alabilme koşuluyla çıktık. Not: bu ana kadar ne bir yardım takımı ne de bir acil müdahale grubu görmedim.’
“Sokaklar enkaz altında ve bomboştu. Bu insafsızca yağan kar, hangi canlı vücudu tüm gece boyunca hayatta bırakırdı ki? Kimse gelmemişti, gelmeyecekti. Bunu aslında saklı bir kabulle anlamıştık. Sessizce öteki devalar aramaya koyulduk.”
“Gördüm ki hiçbir hazırlık yoktu. Hastaneye gelen ambulansların birçok meyyit taşıyordu. Neden bu türlü yapıyorlardı anlamıyorum fakat hakikaten yardıma muhtaç birine müdahale etme bahtımızı da azaltıyorlardı.”
“Yağma denen şeyin nasıl bir şey olduğunu gördüm. Süpermarketlerin birinde her yer talan edilmişti. İnsanları suçlamıyorum. Yetkilileri suçluyorum. Beşerler kar ve kışın içinde hem depremzede hem de aç bırakıldıkları için.”
‘Haberleri izlemeye yetecek kadar erişime kavuştuğumda da medyanın haline bir kere daha acıdım. Tıpkı imgeleri gösterip durmaktan, hayal satmaktan ve artık nereden geldiyse o okudukları kağıt önündekileri okumaktan diğer hiçbir şey yapmıyorlardı. Kimse bizim sesimizi dinlemiyordu. Koskoca kentler enkazın altından seslerini duyurmaya çalışıyorlardı. Lakin seslerini duyan bir basın yoktu.’